Kuchnia litewska – najpopularniejsze przepisy kuchni litewskiej

Wielu z nas do najbardziej znanych potraw zaliczy chłodnik. Litewski chłodnik to zupa na zimno, która sprawdzi się idealnie na ciepłe i letnie dni. Jest nie tylko dobrym pierwszym daniem, ale w ogóle chłodnik jest wyśmienitą przystawką. Równie popularne w Polsce są cepeliny litewskie i pierogi litewskie. Z chęcią je zajadamy. Odwiedzają Litwę po prostu nie wolno nie spróbować oryginalnych litewskich kołdunów, czyli właśnie pierogów. To już od nas samych zależy jaki farsz wybierzemy. O ile kołduny powinny być z mięsem, o tyle cepeliny posiadają w tym wypadku dużą różnorodność.

Mniej znany są u nas litewskie wędliny, a wśród nich najbardziej popularny kindziuk z Litwy. Jest to pyszna, wyjątkowa i aromatyczna wędlina. Każdy z nas może spróbować zrobić swój własny kindziuk według przepisu prosto z Litwy. W niektórych sklepach można kupić kilka rodzajów kindziuka, m.in. paprykowy lub wersję koktajlową. Z kolei wegetarianom warto polecić litewskie sery.

Na Litwie jest wiele rodzajów serów, które nam mogą się wydawać dość orientalne, np. ser z kminkiem. Warto jednak spróbować litewskich serów, gdyż są one niezwykłe w smaku. I takie oryginalne można kupić właściwie tylko na Litwie.

Obok potraw znamy i lubimy litewskie napoje alkoholowe. Litewski miód pitny słynie ze swojej wyjątkowości, smaku i dość sporej zawartości alkoholu. Najmocniejsze miody pitne powinno pić się w małych kieliszkach i właściwie wypijać je duszkiem tuż przed posiłkiem. Tylko wtedy można odczuć całkowicie smak i aromat miodu pitnego. Litewskie nalewki, choć zazwyczaj mają nieco mniejszą zawartość alkoholu, są równie mocne i dobre. Trunki te nadają się do popijana pikantnych potraw oraz dań mięsnych. Nalewki i miody są znane i popularne w Polsce, nieco inaczej rzecz ma się z kwasem chlebowym.

Tradycyjny kwas chlebowy zwany gira uznawany jest co prawda za napój bezalkoholowy, ale pamiętajmy jednak, że posiada niewielką ilość alkoholu. Nie zmienia to faktu, że uchodzi za najbardziej naturalny litewski trunek.

Najbardziej znane potrawy

Litwa, od momentu rozpowszechnienia się tam rolnictwa, stała się krajem nie tylko rolniczym. Rosło wciąż spożycie różnych zbóż. Obok rolnictwa, Litwini stali się czołowymi konsumentami produktów mlecznych. Obok mleka i zbóż w ich diecie występowały też warzywa, owoce leśne i grzyby. I to właśnie te produkty stały się najważniejsze w kształtowaniu kuchni litewskiej. Patrząc na historię Litwy trzeba od razu zaznaczyć, że kuchnia litewska właściwie zawsze była pod wpływem innych państw i narodowości: ukraińskiej, polskiej, tatarskiej, białoruskiej, żydowskiej, niemieckiej oraz rosyjskiej. W kuchni litewskiej powszechnie używa się pieprzu, gałki muszkatołowej, kolendry, mięty i kminku.

Jakie zatem potrawy stały się najważniejszymi i najbardziej znanymi dziełami sztuki kulinarnej Litwy? Każdy z nas zna uszka, które co wigilię dodajemy do barszczu, prawda? To typowo litewskie pierożki, zwane kołdunami. Inne litewskie pierogi to czebureki, czyli pierogi nadziewane farszem. Bardzo popularnym daniem litewskim są pyszne cepeliny, zwane też kartaczami. Są to pyzy ziemniaczane, nadziewane najczęściej farszem mięsnym z dodatkiem cebuli i różnych przypraw. Kibiny z kolei to pierogi nadziewane farszem i pieczone w piekarniku. W Polsce bardzo lubimy zupę – chłodnik litewski, czyli zupę podawaną z ziemniakami na zimno z buraków, ogórków, kwaśnego mleka, śmietany, jajek i koperku. Do najsłynniejszych potraw litewskich można śmiało zaliczyć sery z Litwy: białe, żółte, suszone, wędzone… A obok serów wyśmienitą wędlinę, czyli kindziuk litewski, suchą i kwaskowatą. Podobny do kindziuka – bandziuk, to wędlina już mniej kwaskowata, dlatego chętniej wybierana przez Polaków.

Bardzo popularne są u nas również napoje litewskie: kwas z chleba, orzeźwiający napój robiony z żytniego czarnego chleba, zwany Lietuvišką girą, pitne miody i litewskie nalewki. Te ostatnie, nazywane trauktinė, robione są na miodzie lub owocach takich jak żurawina, wiśnie i jeżyny.

Jak można zauważyć, kuchnia litewska jest bardzo złożona, ale i bogata, dzięki czemu każdy z nas może odnaleźć coś pysznego dla siebie.

Kindziuk – tradycyjne danie ze Wschodu

Kindziuk to jedna z najważniejszych potraw mięsnych na Litwie. Jest wędzonką, która długo i surowo dojrzewa. Jej zapach i smak są niepowtarzalne. Produkowana jest z najlepszych partii mięsa wieprzowego według unikalnych receptur. Klasyczny kindziuk ma długość 40 cm. Powinien być podawany w postaci cienkich plasterków i z wytrawnym winem, choć na Litwie tradycyjnie podaje się go czasem z miodami pitnymi i nalewkami. W Polsce możemy kupić kindziuczki, kindziuk koktajlowy, kindziuk paprykowy czy kindziuk mini. Kindziuczki to wersja kindziuka w postaci kiełbasek, kindziuk koktajlowe z kolei są mniejsze od kindziuczków i są właściwie najmniejszą wersją kindziuka. Są podawane jako przekąska, ale z chęcią lubimy je brać jako suchy prowiant w podróż, ponieważ są poręczne i sycące. Kindziuk paprykowy to najbardziej pikantna odmiana tej wędliny.

Najlepsze kindziuki w Polsce produkowane są metodami gospodarskimi na Suwałkach, w okolicach Sejn oraz Puńska. Niestety, coraz częściej kindziuk produkowany jest masowo przez wytwórców wędlin i dodawane są do nich duże ilości wody, co drastycznie obniża wartość tej aromatycznej litewskiej wędliny. Na szczęście dzisiaj, każdy z nas może sam w domu zrobić klasyczny pyszny kindziuk, co wcale nie jest taki trudne.

Kawałki mięsa: polędwicy, szynki lub karkówki i boczku, należy pokroić na niewielkie kawałki. Mięso powinniśmy natrzeć pieprzem, solą, czosnkiem i niedużą ilością saletry. Następnie przez całą dobę mięso powinno porządnie nasiąknąć wszystkimi przyprawami, szczególnie czosnkiem. Takim farszem napycha się świński żołądek lub pęcherz, które oczywiście należy wcześniej starannie oczyścić i umyć. Po napełnieniu – zaszywamy. Tak przygotowany kindziuk kładziemy między dwiema deskami i dociskamy tak, żeby uformował się dysk. Przez cztery tygodnie kindziuk powinien wisieć w kominie, aby przesiąknąć zapachem dymu. Oczywiście możemy go przywiesić również w chłodnym, ciemnym i suchym miejscu. W tym czasie mięso nabiera aromatu, obsusza się. Najlepszy kindziuk jest wtedy, gdy staje się różowy i puści z niego cały tłuszcz.

Przepis na litewskie pierogi

Przez pierogi rozumiemy potrawę z ciasta gotowanego, smażonego na tłuszczu lub pieczonego, która wypełniona jest farszem. Najpopularniejszym nadzieniem w Polsce i na Litwie jest mięso, a także kapusta z grzybami, owoce, ser, ziemniaki i kasza gryczana. W innych krajach nadzieniem do pierogów są jajka na twardo, ryby, szpinak, marmolada, miód i czekolada. Często stają się wówczas deserem, a nie tak jak u nas, daniem obiadowym.

Tradycyjne pierogi litewskie to kołduny. Nie należy mylić ich z cepelinami, choć i te zalicza się oczywiście w poczet pierogów po litewsku. Mięso do kołdunów nigdy nie było mielone, lecz siekane tasakiem, a same kołduny gotowane były w rosole i podawane w miseczce z masłem lub skwarkami. Na Litwie istnieje kilka rodzajów kołdunów: kowieńskie, wileńskie, wołkowyskie i tyszkiewiczowskie. Różnią się one między sobą rodzajem nadzienia, wielkością i omasta.

Ciasto na kołduny lepi się podobnie jak ciasto na klasyczne pierogi. Trzeba je cienko rozwałkować i wykroić z niego niewielkie krążki i średnicy mniej więcej 4 cm. Na każdy taki krążek nakładamy łyżeczkę farszu, złożyć na pół, zlepić brzegi i tak połączyć rogi, aby powstał półksiężyc. Taki kształt pierogów wywodzi się z okresu, kiedy był obrzędowym ciastem wykorzystywanym przy uroczystościach związanych z kultem solarnym.

Przygotowanie farszu na kołduny trzeba zacząć oczywiście od umycia, osuszenia, wyżyłowania i posiekania tasakiem lub dużym nożem mięsa. Najlepiej siekać na desce polanej zimną wodą. Łój nerkowy oczyszczamy z błon i również drobno siekamy. Cebulę trzeba sparzyć, utrzeć na tarce i podsmażyć jeszcze na maśle. Wymieszać posiekane mięso, cebulę i łój oraz dodać przyprawy: pieprz, majeranek i sól. Wszystko dokładnie wymieszać. Jeśli farsz wyjdzie nam nieco za gęsty, możemy dodać do niego trochę rosołu. Do nadzienia możemy dodać też czosnek lub paprykę. Kołduny należy gotować w rosole. Oczywiście można je gotować w osolonej wodzie, ale wtedy nie będą już przygotowywane w iście tradycyjny sposób. Kiedy pierogi wypłyną, należy je jeszcze gotować przez około 5 minut. Kołduny podaje się z masłem lub barszczem.

Jak zrobić pyszne cepeliny

Cepeliny, nazywane też kartaczami, to rodzaj pierogów litewskich, przez innych nazywanych pyzami. W Polsce cepeliny najpopularniejsze są w części północno-wschodniej. Farsz jest najczęściej z mięsa mielonego z różnymi dodatkami, np. czosnkiem. Zamiast mięsa można stosować farsze wegetariańskie, czyli grzyby, kapusta kiszona lub ser. Sama nazwa „cepelin” pochodzi od nazwy niemieckich sterowców wynalezionych na początku XX wieku przez człowieka o nazwisku Zeppelin. W porównaniu do tradycyjnych pierogów i pyz cepeliny robi się z większej ilości ciasta, gotuje się je dłużej.

Prawda jest taka, że ile gospodarstw i gospodyń, tyle różnych przepisów i tyle rodzajów przyrządzania tradycyjnych cepelinów. Jak zatem przyrządzić cepeliny? Ugotowane ziemniaki rozdrabniamy mikserem lub widelcem. Do rozgniecionych ziemniaków dodajemy jedno jajko i urabiamy masę, z której później formujemy okrągły placek i oddzielamy ćwiartkę tego koła. W miejsce, w którym oddzieliliśmy ćwiartkę wsypujemy kartoflankę i wszystko razem ugniatamy. Jeśli chodzi o farsz – do mięsa mielonego dodajemy jajko, pokrojoną drobno cebulę, sól, czosnek i majeranek. Z ciasta kształtujemy mniejsze części i rozwałkowujemy na cienkie krążki, do których wkładamy farsz. Farsz najwygodniej kształtować w owal za pomocą łyżki. Następnie należy zakleić ciasto i uformować w dłoniach podłużne kluski. Cepeliny wrzucamy do wrzącej, osolonej wody. Cepeliny są gotowe, gdy wypłyną na powierzchnię. Można je podawać z wędzonym boczkiem przetopionym na patelni, stopionym masłem lub skwarkami cebuli.

Cepeliny można dostać w każdej litewskiej restauracji. Każdy, kto miał okazję zasmakować na Litwie cepelińskiej potrawy, chwali sobie smak i kunszt wykonania. Tak, jak już zostało wspomniane rodzaj nadzienia zależy od nas, podobnie z przyprawami. Dopiero po kilkukrotnym robienie cepelinów dojdziemy do odpowiedniej wprawy i odnajdziemy nas, oryginalny smak.

Kartacze to nie tylko zwykłe pierogi. Kojarzą się z prawdziwą domową kuchnią, swojskim smakiem i aromatem. Warto pamiętać, że pomimo tego że są przepyszne i sycące, są też niesamowicie kaloryczne.

Chłodnik litewski

Chłodnik litewski to danie najchętniej podawane i spożywane w czasie upałów. Jest to zupa na zimno przyrządzana z buraków, ogórków, kwaśnego mleka, śmietany, jajek i koperku. Chłodnik sprawdza się świetnie jako danie w letnie i upalne popołudnie. Warto wiedzieć, że chłodnik litewski znany też jako chołodziec, został wpisany w 2006 roku na listę tradycyjnych produktów powiatu sejneńskiego, podobnie zresztą jak cepeliny, litewskie sery i miód wielokwiatowy. Chłodnik zalicza się do najbardziej znanych potraw pochodzących z Litwy.

Jest bardzo łatwy w przygotowaniu. Do przyrządzenia tradycyjnego litewskiego chłodnika potrzebne są: 1,5 litra maślanki, buraki, najlepiej młode i ugotowane w łupinie, 100 ml kwaśnej gęstej śmietany, posiekany koperek, 4 ogórki gruntowe, 3 jajka na twardo, pęczek rzodkiewki, posiekany szczypiorek, 2 płaskie łyżki cukru i szczypta soli. Rzodkiewki, buraki i ogórki zetrzeć na tarce ze strony o drobnych oczkach tak, aby powstały bardzo drobne wiórki. Jajka należy drobno posiekać, następnie wszystkie składniki połączyć i dokładnie wymieszać, ewentualnie posolić. Wstawić do lodówki przynajmniej na dwie godziny.

Chłodnik litewski to zupa prawdopodobnie pochodząca z Wielkiego Księstwa Litewskiego, które obejmowało terytoria współczesnej Litwy i Białorusi

Jak widać, chłodnik naprawdę nie jest skomplikowany w przygotowaniu. W zależności od tego, co kto lubi, czasami dodaje się drobno posiekaną szynkę, czosnek lub jakieś dodatkowe przyprawy. Dobrze przygotowany chłodnik powinien mieć ładny, mocno różowy kolor, podobny do koloru barszczu ukraińskiego. Chłodnik powinno się podawać przyozdobiony szczypiorkiem lub pokrojonym jajkiem ugotowanym na twardo. Jeśli nie przepadamy za zimnymi zupami śmiało można podawać chłodnik w temperaturze pokojowej wraz z ciemnym chlebem. Wiele osób lubi zajadać do chłodnika ciemne pieczywo ze śliwkami i rodzynkami, bo jest to bardzo sycące danie.

Czasami bazą pod chłodnik mogą być pieczone buraki prosto z piekarnika, a czasami starta botwina gotowana przez minutę. W zależności od tego, co lubimy może dawkować koperek, ogórki czy rzodkiewki. Zamiast śmietany można użyć gęstego kefiru w wersji light.

Wyroby serów

Wiele osób kojarzy sery właśnie z Litwą. Nie da się ukryć, że Litwa słynie z wysokiej jakości przetworów mlecznych: serów suszonych, wędzonych, białych i żółtych. To właśnie z Litwy pochodzi tzw. ser jabłkowy. Choć nazywany serem, nie jest nim, właściwie to nic nie łączy go z przetworami mlecznymi. Tej mylnej nazwy używa się tylko dlatego, że proces wykonania i końcowego efektu jest bardzo podobny do produktów serowych. Ser jabłkowy to potrawa kuchni litewskiej, wykonuje się go z kwaśnych jabłek, cukru i cynamonu. Najlepiej smakuje podawany z herbatą, kawą i winem, choć na Litwie spotyka się serwowanie sera jabłkowego z miodem pitnym.

Jednym z najchętniej wybieranych przez turystów serem jest ser z kminkiem. Wyglądem przypomina skrzyżowanie oscypka z twarożkiem, ale konsystencją przypomina nam ser żółty. Jest dość twardy i suchy. Najlepiej smakuje z pomidorem, cebulą, rzodkiewką i ogórkiem. Każdy, kto uwielbia kminek na pewno zakocha się w smaku tego sera. Ser z kminkiem świetnie nadaje się jako drugie śniadanie lub po prostu zwykła przegryzka podczas ciężkiej pracy.

Dżiugas to twardy ser do tarcia, porównać go można do znanego nam parmezanu. I faktycznie świetnie nadaje się do różnego rodzaju spaghetti. Wiele osób twierdzi, że dżiugas jest jakby bardziej aromatyczny. Ser ten ma delikatnie owocowy i pikantny smak. Świetnie wzmacnia smak zup i głównych dań. Bardzo często stosowany jest jako przystawka i dodatek do sałatek i owoców. Ponieważ wyróżnia się niską wilgotnością, śmiało można go przechowywać w lodówce przez dłuższy okres czasu. Na Litwie popularne są sery słodkie, np. ser waniliowy z rodzynkami. Świetnie nadaje się do różnego rodzaju ciast i naleśników. Naleśniki z serem waniliowym z rodzynkami będzie idealny na deser, np. tuż po zjedzeniu na obiad tradycyjnych litewskich pierogów.

Jak widać, różnorodność serów litewskich jest naprawdę bardzo duża. Jeśli będziemy mieli okazję pojechać do tego pięknego kraju, warto zaopatrzyć się w różnego rodzaju sery litewskie, ponieważ w Polsce jest bardzo mało firm produkujących i sprzedających ten rodzaj serów.

Kwas chlebowy

Kwas chlebowy uznawany jest za napój bezalkoholowy, ale posiada niewielką zawartość alkoholu (0,7–2,2%). Charakteryzuje się przede wszystkim tym, że jest całkowicie naturalny. Taki prawdziwy kwas chlebowy powinien powstawać bez użycia jakichkolwiek konserwantów i substancji sztucznych. Niewielu z nas wie, że kwas chlebowy został wynaleziony w X wieku przez Słowian, a w średniowieczu był niemniej popularny niż nalewki z Litwy i miód pitny. Kwas chlebowy jest co prawda kojarzony najbardziej z kulinariami litewskimi, to w Rosji i na Ukrainie uznaje się go za napój narodowy już od XVI wieku. Litewską odmianę kwasu chlebowego nazywa się gira. Kwas chlebowy powinien zawierać dużo drożdży, a jak najmniej bakterii. Poza alkoholem powinien znajdować się w nim odczyn kwasu mlekowego.

Gira ma słodko-kwaśny zapach i posmak świeżo upieczonego chleba. Dzięki temu, że nie jest zbyt słodki świetnie gasi pragnienie i jeszcze długi czas po schłodzeniu utrzymuje niską temperaturę. Kolor naturalnego kwasu chlebowego powinien być jasnobrązowy, na dnie i ściankach może tworzyć się naturalny osad, który jednak powinien zniknąć po odpowiednim wstrząśnięciu butelką. Jak powstaje litewska gira? Jest oczywiście otrzymywana przez kwaśną i alkoholową fermentację chleba. Do tego dodaje się cukier lub owoce oraz drożdże. Czasami przyprawia się miętą. W Rosji, na Białorusi i Ukrainie kwas chlebowy sprzedawany jest w specjalnych beczkach na ulicy. Pamiętajmy jednak, że naturalny kwas chlebowy należy spożyć do trzech-czterech dni od wytworzenia. Oczywiście wtedy, gdy robimy go sami. Wiele browarów produkuje kwas chlebowy z datą ważności nawet do dziewięciu miesięcy. A to wszystko dzięki temu, że stosują specjalną technologię i pasteryzację w wysokiej temperaturze.

Na Litwie (a także w Rosji) bardzo popularną praktyką jest wytwarzanie własnego kwasu chlebowego przez restauracje i inne lokale. Najczęściej są wytwarzane w sposób zgodny z naturalną produkcją kwasu. Należy jednak uważać, ponieważ w restauracjach stosuje się coraz częściej substancje konserwujące i gira kupiona w restauracji nie będzie się różnić niczym od litewskiej giry zakupionej w sklepie.

Miody pitne

Miód pitny to rodzaj napoju alkoholowego, który, podobnie jak litewski kwas chlebowy, powstaje w wyniku fermentacji, ale nie chleba, a pszczelego miodu. Miód pitny jest najbardziej znany w Polsce i na Litwie. Cały proces wytwarzania miodu pitnego nazywamy miodosytnictwem, a budynek, w którym cała rzecz się odbywa to miodosytnia. Najczęściej spożywany był w starożytności i średniowieczu. Dlaczego? Bo na Litwie brakowało wina i trzeba było zastąpić go czymś innym – w tym przypadku piwem i właśnie miodem pitnym.

Miód pitny był zawsze trunkiem luksusowym i kosztownym.

Popularność miodu pitnego na Litwie zaczęła spadać dopiero na przełomie XVIII i XIX wieku, ale już wtedy był rzadkością. Z czasem miód pitny zaczęły pijać niższe warstwy. Do miodu pitnego dodawało się różne przyprawy, soku, zioła i korzenie poprawiające smak. Najbardziej wartościowym miodem pitnym był lipiec, który był wyrabiany z czystego miodu lipowego. Najdroższym i najbardziej cennym trunkiem był lipiec kowieński. Jak zostało wspomniane, tradycja produkcji miodów pitnych na Litwie zaniknęła w XIX wieku. Jednak w roku 1959 tradycja ta narodziła się na nowo. Zaczęło się od zbierania starych przepisów i receptur, potem były eksperymenty, które pomogły odnaleźć oryginalny smak dawnych napojów. Kiedy to się udało, zwrócił się do państwowych zakładów i tak narodził się Lietuviskas Midus. Dzisiaj wyrabia się tam osiemnaście rodzajów miodu pitnego, o zawartości alkoholu od 16% do 75%. Miody o mocy 75% nazywa się balsamami. Bardzo popularny jest litewski miód Żalgris, czyli Grunwald. Składa się z 11 ziół i owoców, m.in. z żurawiny i kwiatu lipy.

Miody litewskie przypominają smakiem miody pitne pochodzące z Polski, ale nie jeśli chodzi o miody litewskie, stosowane są inne proporcje mieszania wody i miodu. Inny jest również czas leżakowania. Miody z Litwy leżakują nieco krócej, przez co inaczej przebiega proces fermentacji i nie są tak słodkie w smaku jak miody z Polski. Warto wiedzieć, że od 2008 r. polskie miody pitne są zarejestrowane przez Komisję Europejską jako Gwarantowana Tradycyjna Specjalność.

Nalewki prosto z Kresów

Nalewka to specjalny alkoholowy wyciąg z owoców, ziół, kwiatów lub korzeni. Zawartość procentowa alkoholu waha się od 40/15% do 60/65%. W przeciwieństwie do kwasu chlebowego czy miodu pitnego wyrabia się je w procesie maceracji, która w tym przypadku polega na zalaniu składników alkoholem. Często stosuje się różne syropy w celu osłodzenia nalewki. Nalewka sprawdza się najlepiej jako dodatek do pikantnych potraw, powinno się ją podawać w małych kieliszkach. W słowiańskiej tradycji nalewkami najczęściej popijano syte mięsne obiady. Na Litwie nalewką popija się kindziuka z Litwy.

Warto wiedzieć, że nalewki, które stoją na sklepowych półkach często nie mają nic z wspólnego z tradycyjnymi nalewkami. Ich procesy powstawania diametralnie się od siebie różnią. Przemysłowe przyrządzanie nalewki opiera się najczęściej na wymieszaniu wielu różnych esencji. Z tego powodu w wielu miejscach w Polsce i na Litwie coraz częściej mówi się o planach zastrzeżeniu nazwy „nalewka” dla oryginalnych trunków, podobnie jak stało się z francuskim „szampanem”. Niewiele osób wie, że co roku na początku maja w Jakubowicach i w połowie września w Kazimierzu Dolnym odbywa się Ogólnopolski Turniej Nalewek Kresowych, organizowany przez Kresową Akademię Smaku. Pomysłodawcą tego turnieju jest prezes Akademii Waldemar Sulisz. Dowodzi to, że nalewki są iście polskim i litewskim trunkiem.

Jakie mamy rodzaje nalewek? Najpopularniejsze to oczywiście nalewki owocowe słodkie i wytrawne: jagodzianka, dereniówka, wiśniówka, tarninówka, morelówka, ratafia. Nalewki korzenne: kardamonka i imbirówka. Ziołowe: nalewka miętowa, benedyktynka. Nalewki miodowe, do których zalicza się często wiele rodzajów miodu pitnego, choć sposób przyrządzania i zawartość alkoholu różni się od tych charakterystycznych dla nalewki. Poza tym mamy również nalewki aptekarskie, czekoladowe i tzw. lipóweczki.

Jak powstaje nalewka? Ogólna zasada głosi, że naczynie należy wypełnić do ¾ wysokości owocami czy ziołami, a potem wlać alkohol tak, aby je dokładnie przykrył. Maceracja powinna trwać 6 tygodnie, po tym okresie zlewa się wszystko do szczelnych naczyń, a owoce zasypuje cukrem lub zalewa syropem.