Rumba

Wiedzo ZnawcaAutor: 0 Komentarzy
()

Rumba

Zarys historii

Rumba, podobnie jak wiele tańców Ameryki Łacińskiej powstała pod wpływem rytmów, pieśni i tańców pierwszych niewolników afrykańskich, którzy około 400 lat temu zostali przywiezieni na wyspy karaibskie, głównie na Kubę.

Słowo „Rumba” odnosi się na Kubie do tańca ludowego i jest pochodzenia hiszpańskiego. Ludowa Rumba jest tańcem w wysokim stopniu erotycznym, pełnym gwałtownych i wijących się ruchów bioder, ramion i korpusu. Jest ona również na Kubie tańcem widowiskowym, wykonywanym przez solistki lub grupę dziewcząt na estradzie, albo popisowo na parkiecie przez parę tańczącą w pewnej od siebie odległości. Na Kubie tańczy się również rumbę towarzyską, ale nosi tam ona kilka odrębnych nazw: guaracha to taniec wykonywany w szybkim tempie, son i bolero tańczone są w tempie umiarkowanym lub wolnym. Mimo że son jako taniec towarzyski nie posiada wszystkich cech niepohamowanej rumby ludowej, zawiera jednak takie elementy tańca afrykańskiego,jak ruch nóg przypominający rozgniatanie karalucha (cucaracha), ruch bioder występujący tutaj bez udziału ramion (pozostałość z czasów pracy niewolniczej, podczas której pozwalano Murzynom śpiewać; Murzynki, które nosiły ciężary na głowie, mogły tańczyć wtedy tylko biodrami) obroty w miejscu naśladujące chodzenie dookoła obręczy starego wozu, leżącej na ziemi.

Rumba pojawia się po raz pierwszy w Europie w latach 1927-1929, ściślej mówiąc- w Paryżu, gdzie była demonstrowana przez grupę kubańskich tancerzy produkujących się przy oryginalnej orkiestrze kubańskiej Don Baretta. Muzyka i taniec nie zyskały godnego wzmianki powodzenia, ponieważ były, jak na owe czasy, zbyt egzotyczne. Inaczej było jednak w Stanach Zjednoczonych. W latach trzydziestych, podczas prohibicji, „spragnieni” Amerykanie wyjeżdżali na wycieczki dookoła wysp Morza Karaibskiego oraz na urlopy Na Kubę, gdzie nie obowiazywał zakaz picia alkoholu. Mieli oni możliwość częstego słuchania muzyki kubańskiej i oglądania kubanskich tańców. Poza tym Amerykanie byli przyzwyczajeni do oglądania tańców murzyńskich u siebie w kraju. W latach trzydziestych Rumba dotarła również do tanecznej stolicy świata, do Londynu. Grała tutaj słynna orkiestra kubańska pod kierownictwem Don Aspiaza. Ale i tutaj, podobnie jak w Paryżu, muzyka spotkała się raczej z chłodnym przyjęciem.

Rozwój towarzyskiej rumby można śmiało przypisać- nie żyjącemu już dzisiaj- słynnemu londyńskiemu nauczycielowi tańca Pierre Laffite’owi znanemu w świecie tanecznym pod pseudonimem „Monsieur Pierre”. Z pochodzenia Francuz, mieszkał stale w londyńskiej dzielnicy Soho, gdzie posiadał własną szkołę tańca przy Geek Street. Partnerką jego była słynna tancerka i nauczycielka Miss Lavelle. Pierre był nie tylko dobrym nauczycielem i tancerzem, ale także choreografem w ścisłym tego słowa znaczeniu. Zapoczątkował on bogatą już dzisiaj literaturę fachową z zakresu tańców towarzyskich Ameryki Łacińskiej, badając ich pochodzenie, rozwój i folklorystyczne cechy ich źródeł, w krajach macierzystych. Jeszcze w roku 1934 stwierdził, że istnieją różne style i sposoby tańczenia rumby.

Więź tańca z kulturą fizyczną jest oczywista, choć nie zawsze i przez wszystkich bywa zauważana i doceniana. Wynika to z jednej strony ze zbyt wąskiego rozumienia kultury fizycznej, z drugiej zaś traktowania tańca jako gałęzi sztuki widowiskowej bądź tylko jako formy zabawy. Przyjmując definicję, że kultura fizyczna to „całokształt dorobku społecznego w dziedzinie pielęgnacji ciała to jest całokształtu systematycznie stosowanych środków natury sprawnościowej , wychowawczej i rozrywkowej wpływający na rozwój fizyczny ludzi, rozwój ich aparatu ruchowego oraz stosowania tegoż do wszechstronnych potrzeb osobowości ludzkiej w danych warunkach rozwoju życia społecznego” -nie ma wątpliwości, że taniec jest jednym z tych środków, a więc i formą kultury fizycznej, był i jest- i ta funkcja często dominowała- jedną z najstarszych form sztuki i kulturowej działalności człowieka. Taniec był, jest i zawsze będzie jednym ze sposobów przeżywania i przekazywania emocji, formą fizycznego i duchowego wyżycia , sposobem zabawy i odprężenia. Wielorakość jego społecznych funkcji zmieniała się i przeobrażała w zależności od całokształtu przemian społecznych i kulturowych.

Rumba towarzyska

Nazywana tańcem miłości lub tańcem namiętności. Wchodzi w skład dziesięciu tańców towarzyskich . Rumba rozliczana jest na “raz, dwa, trzy, cztery”. Rozliczenie tempa kroku podstawowego to wolny, szybki, szybki. Trzymanie podobnie jak w innych tańcach latynoamerykańskich może być otwarte (za jedną rękę) lub zamknięte (obiema rękoma). Ciężar ciała musi być stale utrzymywany nad palcami stóp. Chodzenie w tym tańcu odbywa się na nogach wyprostowanych w kolanach. Partnerka w rumbie kusi i wymyka się, partner zaś prezentuje swą wybrankę i pozornie podejmuje jej grę, ale tak naprawdę to on prowadzi. Rumbę na turniejach tańca tańczy się jako trzecią z pięciu tańców latynoamerykańskich.
Rumbę towarzyską rozliczać możemy w dwóch rytmach: wspomnianym już raz, dwa, trzy, cztery czyli w rytmie square, ale także w rytmie cubana (cztery, raz, dwa, trzy).

Rumba to taniec, wymagający dobrej koordynacji ruchów i znakomitej kondycji fizycznej. Ale o tym tańcu nie decyduje jedynie technika, której można się nauczyć, ale zaangażowanie w taniec, zmysłowość. “Bohaterką” tego tańca jest kobieta, emanująca erotyzmem, który przenika każdy jej ruch, to na niej skupia się nasza uwaga. Rumba to przepełniony erotyzmem miłosny taniec, pełen zmysłów gestów i „wężowych” ruchów całego ciała. Dobrze zatańczona Rumba to wręcz miniprzedstawienie teatralne. Używając wszystkich swoich wdzięków tancerka uwodzi mężczyznę, to patrzy mu w oczy, to znowu udaje, że go nie widzi, wzrokiem szuka innego, aby wzbudzić zazdrość partnera, zniewolić go i całkowicie nad nim zapanować. Kobieta, która tańczy rumbę, jest odważna i zmysłowa – i to właśnie powinien podkreślać strój.

Rumba kubańska

Rumba kubańska z rumbą towarzyską ma wspólną tylko nazwę. Zarówno muzyka jak i taniec są zupełnie różne. Rumba kubańska składa się z trzech różnych stadiów muzycznych, które można pogrupować w następujący sposób:

Diana – wstęp w postaci melodyjnego fragmentu bez spójnego tekstu, za to z krótkimi chaotycznymi frazami, które mają za zadanie stworzyć odpowiednią atmosferę.
Décima – piosenkarz improwizuje, prezentując historię, która ma być głównym motywem w rumbie
Rompe la Rumba – wkraczają instrumenty perkusyjne, przed muzyków wychodzi para tancerzy lub pojedynczy tancerz (w przypadku stylu columbia), a piosenkarz podkreśla jeden ze zwrotów z tekstu utworu, który będzie śpiewany przez chór jako refren na zmianę z improwizującym solistą.

Podsumowanie

Współczesna Rumba to prawdziwy teatr miłości, przepełniona jest erotyzmem, pełna zmysłowych ruchów całego ciała. Opowiada o kobiecie, która przy pomocy swoich wdzięków uwodzi mężczyznę po to by go zniewolić i zapanować nad nim. Partnerka w tym tańcu zdecydowanie powinna być na pierwszym planie, partner nie może dominować.

Przez wielu tancerzy Rumba uważana jest za klasykę tańców łacińskich. Chociaż zasady rumby są proste i nadają się do nauki dla początkujących, to oddanie jej charakteru wymaga wielu lat pracy i udaje się dopiero dojrzałym tancerzom.

W rumbie silnie zaakcentowane jest uderzenie “4″, muzyka pozwala na ukazanie kontrastów miedzy akcją wolną i szybką. Taniec ten wymaga ogromnej precyzji, a im wolniejsza muzyka, tym trudniej go poprawnie wykonać. Sędziowie zwracają uwagę na staranność prowadzenia stóp, przeprostowane kolana oraz ruch całego ciała.

Przykładowe wykonania rumby towarzyskiej:

Jak oceniasz ten materiał?

Kliknij na gwiazdkę, aby zostawić swoją ocenę

Średnia ocena / 5. Liczba głosów:

Jak dotąd brak głosów! Oceń ten post jako pierwszy.

Pierre August Renoir

Poprzedni wpis

Secesja

Następny wpis
Wiedzo Znawca
Redaktor z rzemiosłem w ręku na co dzień szef kontroli jakości w kuchni, serwujący wykwintne dania. W niedalekiej przyszłości planuje zrealizować młodzieńcze marzenia i napisać coś więcej niż artykuł 📖

Komentarze - masz coś do napisania? Zostaw proszę informacje.