Psychologia międzykulturowa

()

Zgodnie  z definicją Johna Berry’ego psychologia międzykulturowa to badanie „podobieństw i różnic w indywidualnym funkcjonowaniu ludzi należących do różnych grup kulturowych i etniczno-kulturowych, badanie relacji między czynnikami psychologicznymi, społeczno- kulturowymi i biologicznymi oraz badanie zmian zachodzących w zakresie tych czynników”[J. Strelau, D. Doliński, 2008, s. 451].psychologia międzykulturowa jest dyscypliną stosunkowo młodą. Jej powstanie wiąże się z założeniem International Journal of Psychology w Paryżu w roku 1966 oraz Journal of Cross- Cultural Psychology (JCCP) w Stanach Zjednoczonych w roku 1970.[J. Strelau, D. Doliński, 2008, s. 451].

Głównym celem psychologii międzykulturowej jest prowadzenie badań analizujących różnice i podobieństwa w zachowaniach ludzi z różnych kultur a następnie porównywanie danych otrzymanych w różnych grupach kulturowych. To podejście badawcze skupia się przede wszystkim na tym, czy wiedza dotycząca ludzi z jednej kultury oraz ich zachowania odnoszą się również do przedstawicieli innych kultur. Dlatego najważniejszym zadaniem psychologii międzykulturowej jest stworzenie modeli teoretycznych wyjaśniających podobieństwa i różnice kulturowe. Badanie i uznawanie różnic kulturowych nie powinno przysłaniać faktu, że istnieją pewne cechy wspólne wszystkim kulturom, zwane uniwersaliami kulturowymi odnoszące się do przedstawicieli wszystkich kultur. Z kolei aktywności w które angażują się wszyscy ludzie bez wyjątku, stanowią podstawę, by uznawać istnienie uniwersaliów psychologicznych. Dodać należy że psychologia międzykulturowa nie jest zainteresowana porównywaniem kultur jako celem samym w sobie lecz nadal pozostaje psychologią, ponieważ obiektem jej analiz jest jednostka i jej funkcjonowanie w różnych kontekstach kulturowych- wiedza kulturowa zaś jest niezbędnym elementem w procesie wyjaśniania owych różnic.

Podstawowymi pojęciami w psychologii międzykulturowej są: etyka i emika. Termin etyka (etics)odnosi się do tych aspektów życia, które wydaja się niezmienne w różnych kulturach, czyli do prawd i zasad uniwersalnych, czy też ponadkulturowych. Słowo emika (emics) dotyczy tych aspektów życia, które wydają się różnić w zależności od kultury, czyli do prawd i zasad specyficznych kulturowo. Terminy te wywodzą się z nauki o języku (Pike,1954) natomiast Berry (1969) był jednym z pierwszych autorów, którzy zastosowali te pojęcia lingwistyczne do opisywania uniwersalnych i zależnych od kultury aspektów zachowań.[D. Matsumoto, L. Juang, 2007, s. 38]

Pojęcie kultury w psychologii

Terminem „kultura” w języku potocznym i w codziennych rozmowach posługujemy się aby opisywać i wyjaśniać szerokie spektrum czynności, zachowań, zdarzeń i struktur obecnych w naszym życiu.

Czasami posługujemy się nim mając na myśli rasę, narodowość lub przynależność etniczną. Jeszcze inne zastosowanie dotyczą trendów w muzyce w sztuce, w modzie a także rytuałów, tradycji i dziedzictwa społecznego. Kultura –z całym jej bogactwem i złożonością- jest przeogromna.

W psychologii pojęcie ” kultura” ma problem z jedną główną definicją. Dlatego przytoczę jedną, najbardziej użyteczną i ważną dla zrozumienia wpływu kultury na jednostki.

Kultura „jako dynamiczny system reguł-jawnych i ukrytych, ustanawianych przez grupy i mających zapewnić im przetrwanie, dotyczących wartości, przekonań, norm i zachowań, podzielanych przez grupę, lecz w różnym stopniu uznawanych przez poszczególne jednostki w ramach grupy, przekazywanych z pokolenia na pokolenie, stosunkowo trwałych, lecz mogących się zmieniać z upływem czasu”[D. Matsumoto, L. Juang, 2007, s.26].

Dodajmy jeszcze że w psychologii międzykulturowej kultura jest zmienną niezależną, a zmiennymi zależnymi są zachowania, przekonania, postawy i  procesy psychiczne.

Relacje między kulturą a psychologią

Berry i współpracownicy wyróżnili trzy podejścia teoretyczne: absolutystyczne, relatywistyczne i uniwersalistyczne.

W podejściu absolutystycznym zakłada się że właściwości człowieka i jego funkcjonowanie są zasadniczo takie same we wszystkich kulturach. Z tej perspektywy kultura odgrywa minimalną rolę w przypisywaniu znaczenia i manifestacji ludzkich charakterystyk.

W podejściu relatywistycznym przyjmuje się, że wszystkie ludzkie zachowania są nacechowane kulturowo. Zrozumienie i wyjaśnienie zachowania człowieka należącego do danej kultury jest możliwe tylko z poziomu tej kultury.

Trzecie podejście uniwersalistyczne, zajmuje miejsce pośrednie. Uniwersalizm zakłada, że podstawowe procesy psychologiczne są wspólne wszystkim ludziom, natomiast kultura determinuje rozwój i manifestacje owych procesów[J. Strelau, D. Doliński,2008, s.455-456].

Jak więc widzimy kultura wywiera przemożny wpływ na nasze życie. Oddziałuje na język, jakim się posługujemy na nasz sposób spostrzegania świata, na nasze zachowania i postawy. Kultura jest dla psychologii tym, czym powietrze dla ludzi albo woda dla ryb- czymś wszechobecnym lecz niewidzialnym. Nie myślimy o niej zbyt często, ale jesteśmy w niej zanurzeni i na każdym kroku ulegamy jej wpływowi. Dopiero wtedy, gdy wchodzimy w interakcje z osobami z innych kultur- co w naszym zróżnicowanym kulturowo i nieustannie kurczącym się świecie zdarza się coraz częściej- zaczynamy zastanawiać się nad kulturą. Dzisiaj zdajemy sobie sprawę z faktu, że kultura stanowi istotne źródło różnic psychologicznych, które wymagają wyjaśnienia.

Jednym z najbardziej rozpowszechnionych zjawisk psychologicznych jest efekt powszechnej (fałszywej) zgodności. Do reguły należy przekonanie, że inny człowiek myśli i czuje tak samo, co ja. W jednakowym stopniu dotyczy to bliskiej osoby, np. swojego brata, jak i kompletnie nie znanych ludzi, np. grenlandzkich Eskimosów. Mało komu przychodzi do głowy, że przecież inny człowiek jest w odmiennej sytuacji, że ma odmienny życiorys itp. Stąd też powszechne jest przekonanie, że ludzie są pod każdym względem tacy sami, a jeśli już są odmienni, to jest to objaw złej woli z ich strony. Gorzej, gdy to przekonanie podzielają psychologowie, nauczyciele, czy politycy. Temu właśnie sposobowi myślenia przeciwstawia się psychologia międzykulturowa.

Bibliografia:

  1. J. Strelau, D. Dolińśki, Psychologia, t. 2, Gdańsk 2007.
  2. D. Matsumoto, L. Juang, psychologia międzykulturowa, Gdańsk 2007.
  3. H. Benesch, Atlas psychologii, t.2, 2003.

Jak oceniasz ten materiał?

Kliknij na gwiazdkę, aby zostawić swoją ocenę

Średnia ocena / 5. Liczba głosów:

Jak dotąd brak głosów! Oceń ten post jako pierwszy.

Reklama – środek komunikacji masowej

Poprzedni wpis
Wiedzo Znawca
Redaktor z rzemiosłem w ręku na co dzień szef kontroli jakości w kuchni, serwujący wykwintne dania. W niedalekiej przyszłości planuje zrealizować młodzieńcze marzenia i napisać coś więcej niż artykuł 📖

Komentarze - masz coś do napisania? Zostaw proszę informacje.