Pablo Picasso

()

Pablo Picasso urodził się w Maladze dnia 25 października 1881 roku o godzinie 23:15. Naprawdę nazywał się Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno María de los Remedios Cipriano de la Santísima Trinidad Martyr Patricio Clito Ruíz y Picasso. Był synem José Ruiza Blanco, który był nauczycielem rysunku w Szkole Sztuk Pięknych i Rzemiosła oraz Marii Picasso y Lopez. Wychowywał się w środowisku artystycznym, dlatego też swój pierwszy obraz „Pikador” namalował, gdy miał 8 lat. Gdy miał 10 lat wraz z rodziną przeprowadził się do Corunny. W 1895 roku, kiedy ojciec obejmuje posadę profesora Szkoły Sztuk Pięknych w Barcelonie, Pablo odkrywa dzieła Velazqueza i Goyi. Dzięki wsparciu ojca zapisuje się do tej szkoły potocznie zwanej „La Lonja”, zachwycając swą pracą komisję egzaminacyjną (dzieło to miało być wykonane w miesiąc, Picasso namalował je w jeden dzień). W wynajętej pracowni, tworzy pierwsze duże, akademickie płótno, „Pierwszą Komunię” (które dziś znajduje się w Muzeum Picassa) oraz między innymi „Naukę i miłosierdzie”, który zdobył uznanie na Krajowej Wystawie Sztuk Pięknych.

W październiku 1897 roku artysta spotykał się ze swoją kuzynką Carmen Blanco. Powszechnie uważano, że łączy ich silne uczucie, jednak ich idylla nie trwała długo, gdyż w październiku Picasso postanowił wyjechać do Madrytu. Tam bez problemów dostał się do Królewskiej Akademii San Fernando, jednak nauka tam nie trwała długo, gdyż ze szkoły został usunięty za niewłaściwe zachowanie.

Po powrocie do Barcelony poznał Manuela Pallaresa – wieloletniego przyjaciela, u którego przebywał. Podczas powrotu do Barcelony Picasso spotkał się pierwszy raz z nowymi kierunkami artystycznymi, wywodzącymi się z impresjonizmu francuskiego. W 1899 roku poznał swego kolejnego przyjaciela Jamie Sabartesa. Wraz ze swoimi znajomymi dołączył do grupy awangardowych intelektualistów. Spotykał się z nimi w tawernie „ Els Quatre Gars”, co znaczy „Cztery Koty”. Tawerna ta reklamowała się jako „gotycka piwiarnia dla miłośników Północy i andaluzyjskie patio dla amatorów Południa, miejsce ozdrowieńcze”. W tym okresie ujawniły się modernistyczne tendencje artysty. „Cztery koty” istniały około 6 lat, w czasie których zyskały sobie ogromne uznanie. W roku 1900 czasopismo „Juventund” („Młodość”) po raz pierwszy opublikowało rysunek Picassa. W dzienniku „La Vanguardia” ukazała się pierwsza recenzja na temat prac artysty.

W miarę upływu czasu Pablo Picasso coraz częściej myślał o wyjeździe za granicę. Finansowy problem wyjazdu rozwiązał jego ówczesny znajomy, Carlos Casagemas, z którym dzielił swą pracownię przy Riera de San Juan. Pokrył on wydatki związane z wyjazdem, dzięki czemu autor „Ostatnich chwil” mógł wyjechać do Paryża. Wyjazd ten nie spotkał się z aprobatą rodziców malarza, gdyż miał on wtedy zaledwie 19 lat. Po przyjeździe do Paryża Pablo wraz ze znajomymi mieli zapewniony dach nad głową, pracownię udostępnił im Nonell. Dzięki wizytom w muzeach i galeriach mógł spotkać się z twórczością impresjonistów, i ich następców: Van Gogha, Gauguina czy Toulouse – Lautreca. Wtedy też nastąpił bardzo płodny okres w jego twórczości.

W Paryżu Picasso spotkał katalońskiego przemysłowca nazwiskiem Manach, który finansowo poparł młodego, aczkolwiek zdolnego artystę. Miało to ogromny wpływ dla Pabla, gdyż równało się z jego niezależnością finansową. Namalował wtedy takie dzieła jak „Kankan” czy „Le Mulin de la Galette”. Na paryskiej Exposition Universelle wystawiono jego obraz „Ostatnie chwile”. Można stwierdzić, że Paryż miał ogromny wpływ na kształtowanie charakteru oraz dzieła Picassa w okresie jego rozwoju. Poznał tam nowe środki wyrazu, techniki twórczości. Tak też głównym tematem jego dzieł były kobiety i wino. Stworzył on też cykl prac na temat samobójstwa jego przyjaciela Casagemsa, który odebrał sobie życie strzelając z rewolweru w głowę.

Powrót do Madrytu ukazał Picassa nie jako młodego, początkującego artystę poszukującego własnego stylu, ale człowieka, który z pewnością siebie może rozprawiać o sztuce. W Madrycie spotkał przyjaciela z Barcelony, Francisco de Assis Solera, z którym podjął się redagowania pisma zatytułowanego „Arte Joven”. Publikowano w nim rysunki Picassa, głoszono ideę przeszczepienia do Madrytu katalońskiego ruchu modernistycznego. Pismo doczekało się jedynie pięciu numerów, w których proklamowano bunt młodego pokolenia, które szczyciło się hasłami idealizmu i walki.

W 1991 roku Pablo Picasso wrócił na jakiś czas do Barcelony, a później znowu wyjechał do Paryża. Rozwinął się wtedy okres zwany błękitnym – w pracach przeważał bowiem ten kolor. Charakteryzowały go dzieła bardziej spokojne, melancholijne. Często przedstawiał też biedotę i nędzę. Powstały wtedy takie obrazy jak „Błękitny pokój”, „Życie”, „Dwaj bracia”, „Stary Gitarzysta”. Ciała kobiet w tym czasie przedstawiane były jako bardziej blade, bez uśmiechu,  wręcz posępnie. Przeważały tonacje chłodne, prace pełne były przenikliwości. Styl błękitny zakończył się w roku 1904. W procesie twórczym Picassa pojawił się okres cyrkowy, jednak był on stosunkowo krótki. Powstały w nim obrazy „Kurtyzana w klejnotach”, „Rodzina kuglarzy”.

Będąc w Barcelonie Pablo poznał swą pierwszą towarzyszkę życia, Fernandę Olivier. Od 1905 roku zamieszkali razem, jednak Fernanda odwlekała ślub. Pogłoski mówią, że to ukochana miała wpływ na gruntowną zmianę towarzyszącą płodności twórczej Picassa. W 1906 roku początkuje on styl różowy. Zafascynowany światem cyrkowców, akrobatów, arlekinów i klaunów, w swych pracach stosuje barwy jaśniejsze, a tonacje pogodniejsze i umiarkowane. W porównaniu do okresu niebieskiego, styl różowy wydaje się być radośniejszy nie tylko ze względu na kolorystykę, ale również na tematykę prac, a zwłaszcza przedstawienie postaci w nich występujących. Tworzył on pojedyncze sylwetki, otwarte przestrzenie, swobodny układ postaci. Przykładowe obrazy dla tego okresu to „Chłopiec prowadzący konia”, „Toaleta”, „Rodzina arlekina”, „Dziewczyna na kuli”.

W 1905 roku poznaje Andre Deraina oraz jego siostre Gertrudę Stein, z którą spędza lato w wiosce Gosol i zaczyna malować jej portret. Tam też pracuje nad obrazami, które zapoczątkowały w jego twórczości okres czarny. Zafascynowany Afryką, malował obrazy przypominające maski (porównuje się do nich również portret Gertrudy). Były to obrazy złożone z mocnych, twardych kresek. Można zauważyć tu powiązanie z jego późniejszymi dziełami kubistycznymi.

W 1907 roku powstał jedno z najsłynniejszych dzieł Pabla Picassa – „Panny z Awinionu”. Były one inspirowane płótnami Cezanne’a i motywami afrykańskimi. Obraz przedstawia pięć postaci. Trzy po lewej stronie stoją nieruchomo. Mimo dziwnej, niekonwencjonalnej urody, są zrównoważone i spokojne, Różni je to od  pozostałych dwóch, które tworzą grupę groteskowo zniekształconych. . Gdy pokazał to dzieło swoim przyjaciołom, nie wywołało ono u nich zachwytu. Przyniosło to autorowi wielkie rozczarowanie oraz wizję życia w niedostatku.

Od tego czasu zaczyna on regularnie podróżować, głównie między Hiszpanią a Francją.

Sytuacja finansowa Picassa zaczęła się poprawiać, jego dzieła cieszyły się coraz większą popularnością, na dobre zażegnał się z kryzysem finansowym. Jednak następuje kryzys w jego życiu uczuciowym. Na początku 1912 roku rozpada się jego związek z Fernandą. Latem już z nową ukochaną Evą Gouel (w rzeczywistości nazywała się Marelle Humbert) przeprowadza się na południe Francji. Eva umiera w 1915 roku po długiej chorobie. Malarz boleśnie przeżywa śmierć partnerki, jednak jego kariera artystyczna rozkwita, staje się znany w coraz większej ilości państw europejskich, a nawet w Stanach Zjednoczonych. Podczas wybuchu pierwszej wojny światowej kubizm jest coraz bardziej rozpoznawany i bardzo intensywnie się rozwija. Był to czas wzmożonych procesów twórczych, Picasso pracował nad dekoracją i kostiumami do baletu „Parada”. Poznaje wtedy Olgę Chochłową, z którą pobiera się w 1918 roku. W 1919 roku wyjeżdża do Londynu, aby tam również podjąć się tworzenia dekoracji i kostiumów do baletu „Le Tricorne”. W 1921 roku rodzi się syn Paulo, jednak Pablo nie czuje się być spełniony w małżeństwie, głównie przez ograniczenia, jakie nakładała mu żona. Na początku roku 1927 malarz nawiązuje romans z Marią Teresą Walter. Rozstaje się z Olgą, a Maria Teresa rodzi mu córkę, którą nazwali Maria – Concepción. W 1936 roku Picasso poznaje Dorę Maar, która zostaje jego kochanką. Przez Dorę poznaje Ines, która początkowo pełniła rolę pokojówki, jednak szybko stała się kolejną kochanką artysty. Picasso nie porzucił znajomości z Marią Teresą, dzielił swój prywatny czas pomiędzy nią i dwie kochanki.

W 1937 roku do Paryża dotarła wiadomość o zbombardowaniu miasteczka Guernica leżącego w kraju Basków. Była to jedna z pierwszych masakr dokonanych przez faszyzm. Wydarzenie to wywarło tak ogromny wpływ na Picassa, że postanowił swój gniew przelać na płótno już w kilka dni po ataku. Obraz powstawał w gniewie, szybko i dramatycznie. W ten sposób zrodził się jego najbardziej monumentalny obraz „Guerenika”. Stworzenie tego dzieła obudziło w malarzu działania patriotyczne. W 1944 roku wstąpił do Francuskiej Partii Komunistycznej, a po wojnie zaangażował się w działanie po stronie ruchów pojowych i lewicowych.

W maju 1943 roku los łączy Picassa z młodą malarką Francoise Gilot, z którą po kilku latach zamieszkuje i ma dwoje dzieci (Claude’a – 1974 oraz Palomę – 1949). W 1948 roku Pablo bierze udział w Kongresie Intelektualistów dla Pokoju, który odbywa się we Wrocławiu, otrzymuje tam Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Lata powojenne są obfite nie tylko ze względu na twórczość malarską, ale również rzeźbiarską czy ceramiczną – w listopadzie 1948 roku organizuję wystawę w Paryżu, gdzie pokazuje 149 swoich ceramik. W 1953 roku Francoise postanawia zakończyć związek, wyjeżdża z dziećmi, zostawiając Pabla. Po tym wydarzeniu artysta wykonuje rysunki zatytułowane „Picasso i komedia ludzka”, „Malarz i modelka”.

W tym czasie jego przyjaciele postanowili zorganizować jemu korridę. Picasso był miłośnikiem tego rodzaju rozrywki. Fascynację to ujawnia w wielu swoich dziełach, np. „Walka byków”, „Czarny Matador”, „Byk z czworgiem oczu”. Korrida była jego wielką pasją, traktował ją jak dziedzinę sztuki.

W 1954 roku Pablo Picasso rozpoczął nowy rozdział w swoim życiu wraz z modelką Jacqueline Roque. Zamieszkali w willi na wzgórzach Cannes. W 1961 roku pobrali się. Malarz w tym czasie tworzył w nowy sposób, wykorzystywał silne akcentowanie form i odcieni. W 1971 roku zorganizowano mu wystawę w Wielkiej Galerii w Luwrze z okazji 90 urodzin. Rok później Picasso przygotowuje się do wielkiej wystawy najnowszych prac dla Palais de Papes w Awinionie. W 1973 roku wystawia 156 rycin w Galerii Louise Leiris w Paryżu.

Pablo Picasso zmarł 8 kwietnia 1973 roku w Notre-Dame-de-Vie w Mougins. Pochowany został dwa dni później w Chateau de Vauvenargues.

Bibliografia:

  1. Penrose Roland: Picasso. Życie i twórczość. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1991. ISBN 83-06-01900-8.
  2. Picasso. 1881-1973. Praca zbiorowa. Warszawa: Firma Księgarska Jacek Olesiejuk, 2005. ISBN 83-89677-23-7.
  3. Rewolucja na płótnie. http://www.newsweek.pl/artykuly/rewolucja-na-plotnie,17765,1
  4. Toeplits: Picasso i rewolucja. http://www.lewica.pl/index.php?id=9445
  5. Toreador na szkle. http://www.newsweek.pl/artykuly/sekcje/kultura/toreador-na-szkle,10530,1

Jak oceniasz ten materiał?

Kliknij na gwiazdkę, aby zostawić swoją ocenę

Średnia ocena / 5. Liczba głosów:

Jak dotąd brak głosów! Oceń ten post jako pierwszy.

Otoczenie marketingowe

Poprzedni wpis

Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze (PTTK)

Następny wpis
Wiedzo Znawca
Redaktor z rzemiosłem w ręku na co dzień szef kontroli jakości w kuchni, serwujący wykwintne dania. W niedalekiej przyszłości planuje zrealizować młodzieńcze marzenia i napisać coś więcej niż artykuł 📖

Komentarze - masz coś do napisania? Zostaw proszę informacje.