Holografia

()

Holografia

Holografia – słowo to pochodzi z języka greckiego: holos – całość, graphos – opisywać i oznacza technikę, dzięki której możliwe jest otrzymywanie obrazów przestrzennych (trójwymiarowych) za pomocą światła spójnego, którego najdoskonalszym źródłem jest laser. Z punktu widzenia fizyki Holografia stanowi technikę zapisu i odtwarzania pól falowych, najczęściej elekromagnetycznych. Metoda ta rejestruje, a następnie rekonstruuje zarówno amplitudę czyli natężenie fali, jak też fazę fali, a więc drogę przebytą przez światło (falę).
Obraz trójwymiarowy powstaje w wyniku interferencji, czyli nakładania się na siebie dwóch wiązek światła – pierwszej, odbijającej się od holografowanego przedmiotu oraz drugiej biegnącej bezpośrednio w stronę kliszy, a więc światłoczułego materiału, na którym zapisywana jest informacja o danym przedmiocie. Dla porównania w przypadku fotografii mamy do czynienia tylko z jedną wiązką światła, która przechodzi przez fotografowany obiekt, to też ma tu miejsce proces jednostopniowy. W holografii natomiast wszystko odbywa się w dwóch etapach. Pierwszy stanowi ZAPIS – w celu zapisania na kliszy informacji zawartej w amplitudzie fali rozproszonej przez dany przedmiot, wykorzystuje się interferencję fali przedmiotowej za spójną z nią falą odniesienia, a więc tą, która nie przechodziła przez holografowany obiekt. Powstały w wyniku tego obraz, rejestrowany jest na kliszy bądź innym materiale światłoczułym, natomiast po wywołaniu stanowi hologram. Z niego właśnie w drugim etapie ODTWARZANIA otrzymujemy trójwymiarowy obraz danego obiektu.

Termin Holografia, jak również cała metoda rejestracji obrazów przestrzennych zostały zaproponowane w 1948 roku przez angielskiego fizyka węgierskiego pochodzenia Dennisa Gabora. Jednak dwustopniowy proces otrzymywania obrazów trójwymiarowych został wynaleziony już 28 lat wcześniej przez polskiego uczonego – profesora Politechniki Warszawskiej Mieczysława Wolfke, który pracował wówczas nad koncepcją mikroskopu elektronowego. Jego badania nie zostały w owym czasie docenione przez innych naukowców i uległy zapomnieniu. D. Gabor jednak z nich korzystał.

 

Wybrana literatura przedmiotu:

E. Jagoszewski, Holografia optyczna, Warszawa 1988.

B. M. Jaworski i A. A. Dietłaf , Fizyka – poradnik encyklopedyczny, Warszawa 2002.

M. P. Sadowski, Hologramy i Holografia, Warszawa 2005.

Jak oceniasz ten materiał?

Kliknij na gwiazdkę, aby zostawić swoją ocenę

Średnia ocena / 5. Liczba głosów:

Jak dotąd brak głosów! Oceń ten post jako pierwszy.

Wiedzo Znawca
Redaktor z rzemiosłem w ręku na co dzień szef kontroli jakości w kuchni, serwujący wykwintne dania. W niedalekiej przyszłości planuje zrealizować młodzieńcze marzenia i napisać coś więcej niż artykuł 📖

Komentarze - masz coś do napisania? Zostaw proszę informacje.