URZĄDZANIE I DEKOROWANIE 📕

Korundy, węgliki, diamenty… tarcze do cięcia

Korundy, węgliki, diamenty... tarcze do cięcia 1 - Twój Głos 📌 e-TG.pl

NARZĘDZIA I AKCESORIA

Autor: Marian Kozłowski | dodano: 2013-08-22
Korundy, węgliki, diamenty… tarcze do cięcia

Korundy, węgliki, diamenty... tarcze do cięcia 2 - Twój Głos 📌 e-TG.pl

Fot. Bosch

Wbrew nazwie uzbrojona w tarczę ścierną ręczna szlifierka kątowa nadaje się do różnych prac, ale nie do… szlifowania. Jej głównym zadaniem jest cięcie rozmaitych materiałów. 

Stwierdzenie, że ręczną szlifierką kątową niczego szlifować się nie da, wyda je się zbyt daleko idące. Przecież na jej wrzecionie można mocować nie tylko tarcze do cięcia, lecz także dość grube tarcze szlifierskie do stali lub kamienia. To prawda, ale nie zapominajmy, że szlifowanie to najdokładniejsza, wykańczająca obróbka powierzchni za pomocą materiałów ściernych. Dokładność pracy ręcznie prowadzonej szlifierki jest, niezależnie od rodzaju zastosowanej ściernicy, bardzo nie wielka, czyli odpowiednia wyłącznie do zgrubnego usuwania naddatków obrabianego materiału (np. wypukłych spoin spawalniczych). Inaczej jest w przypadku cięcia. Duża wydajność zbierania opiłków sprawia, że tarcza szybko zagłębia się w ciętym materiale, tworząc rowek, którego równoległe ścianki stają się precyzyjną prowadnicą dla skrawającego narzędzia. Dlatego cięcie metali za pomocą tarczy jest nie tylko szybsze, lecz także dokładniejsze niż przy użyciu pił brzeszczotowych. Podczas przecinania płytek kamiennych, betonowych lub ceramicznych stacjonarne albo ręczne przecinarki tarczowe (np. szlifierka kątowa) pracują wprawdzie wolniej, ale precyzyjniej i niezawodniej od urządzeń działających na zasadzie przełamywania lub rozłupywania.

Zasady doboru tarcz

Ściernice do cięcia szlifierkami kątowy mi to zwykle tarcze z ziarnistego materiału ściernego, spojonego lepiszczem żywicznym, wzmocnione siatką z włókna szklanego. Ich właściwości użytkowe zależą od rodzaju i wielkości ziaren. Zazwyczaj różne odmiany ziarna korundowego stosuje się w tarczach do cięcia stali i me tali nieżelaznych, a ziarna z węglików (przeważnie z węglika krzemu zwanego karborundem) – w narzędziach do obróbki kamienia, betonu, a także stali specjalnych i metali kolorowych. W praktyce takie rozróżnienie byłoby niedostatecznie ścisłe, więc producenci materiałów i narzędzi ściernych oznaczają je bardzo szczegółowo za pomocą długich i skomplikowanych symboli liczbowo-literowych. Te z kolei niewiele mówią użytkownikom nie profesjonalnym. Dlatego stosuje się jeszcze dodatkowe, orientacyjne oznaczenia kolorystyczne. Przeznaczenie produktu określają barwne pola umieszczone w centralnej części tar czy. Zgodnie z przyjętą zasadą kodowania, kolorem niebieskim oznacza się wyroby do obróbki stali, czerwonym – do stali nierdzewnych, żółtym – do stopów aluminiowych i me tali nieżelaznych, zielonym – do kamienia, cegły i betonu. Są jeszcze tarcze uniwersalne, oznaczane kolorem szarym, ale w każdym konkretnym zastosowaniu ustępują one wersjom specjalnym, więc warto z nich korzystać jedynie wtedy, gdy szlifierka kątowa jest używana sporadycznie, do niewielkich prac. Bardzo ważną cechą tarczy ściernej jest jej nominalna prędkość obwodowa podawana w metrach na sekundę i oznaczana dodatkowo barwnymi paskami umieszczanymi wzdłuż średnicy krążka. Kolor niebieski odpowiada dopuszczalnej prędkości 50 m/s, żółty – 63 m/s, czerwony – 80 m/s, a zielony – 100 m/s. Maksymalne prędkości obrotowe standardowych szlifierek kątowych są tak dobierane, by przy zastosowaniu nowej tarczy o największej dopuszczalnej średnicy jej prędkość obwodowa nie przekraczała 80 m/s. W praktyce przyjmuje się, że obroty optymalne są na ogół ok. 30% niższe, dlatego najlepiej używać tarcz z paskiem czerwonym. Stosowanie produktów z paskami niebieskimi lub żółtymi jest niebezpieczne (grozi rozerwaniem krążka pod wpływem siły odśrodkowej) i obniża jakość obróbki (zbyt duża prędkość powoduje przegrzewanie obrabianego materiału). Tarcza oznaczona kolorem zielonym ta kich zagrożeń nie powoduje, ale pracuje zbyt wolno i przez to szybciej się zużywa. Z podobnych względów nie należy stosować tarcz o średnicach innych niż nominalne. Większa może łatwo ulec rozerwaniu, a daje się zamontować tylko po zdjęciu osłony, co trzeba uznać za skrajną lekkomyślność! Mniejsza już od początku nie uzyskuje swej nominalnej prędkości obwodowej i bardzo szybko się zużywa. Dostępne na rynku tarcze tnące mają grubość 1–4 mm. Teoretycznie tarcza jest tym lepsza, im cieńsza, ponieważ musi usuwać mniej materiału z wykonywanej szczeliny, a więc tnie szybciej i mniej przy tym zużywa energii. W praktyce cienkie tarcze są jednak bardziej podatne na wyłamywanie przy niestabilnym prowadzeniu narzędzia, dlatego najcieńszymi można bezpiecznie ciąć cienkie blachy. Przy poprawnym cięciu obwód tarczy powinien stykać się z materiałem na jak najmniejszej długości, czyli tarcza powinna pogrążać się jak najgłębiej w wykonywanej szczelinie.

Tarcze diamentowe

Służą głównie do precyzyjnego cięcia materiałów ceramicznych, ale są też wersje przystosowane do obróbki metali. Tarcze diamentowe mają metalowy korpus, na którego obwodzie jest naniesiona warstwa diamentowego proszku zatopionego w spoiwie me talowym. Twarde ziarna diamentów nie ule gają szybkiemu stępieniu ani wykruszeniu z metalowego podłoża, dlatego wystarczające jest ich jednowarstwowe osadzenie na obrzeżu płyty nośnej, a średnica tarczy diamentowej nie zmniejsza się. Asortyment produkowanych obecnie tarcz diamentowych dzieli się na trzy odmiany konstrukcyjne:

– tarcze segmentowe (zębate – zęby za pobiegają wyłamywaniu krawędzi i ułatwiają usuwanie opiłków z rowka) do cięcia betonu, cegły, dachów ki;

– tarcze z obrzeżem ciągłym (prosta krawędź zapewnia precyzyjne pro wadzenie narzędzia w twardym materiale) do cięcia płytek ceramicznych, glazury, terakoty;

– tarcze z obrzeżem falistym (fale zastępują zęby i umożliwiają precyzyjne cięcie grubych elementów) do cięcia, betonu, granitu, klinkieru, dachówki oraz kostki brukowej.

Tarcze diamentowe pracują poprawnie tylko w jednym kie runku, oznaczonym strzałką na stalowej płycie. Tam też są umieszczane napisy i umowne symbole, nadawane przez poszczególnych producentów, określające dokładne przeznaczenie tarczy. Mamy zatem do czynienia z różnymi odmianami tarcz do betonu, do płytek ceramicznych, do granitu i betonu twardego, do marmuru oraz uniwersalnych, które mogą być używane również do cięcia metali. Jednak w tym przypadku uniwersalność oznacza pogorszenie właściwości użytkowych w konkretnych zastosowaniach i ogólnie mniejszą trwałość narzędzia. Niezależnie od rodzaju użytej tarczy, wszystkie materiały budowlane lepiej ciąć na mokro, z użyciem wodnego roztworu szarego mydła lub oleju wiertniczego, co poprawia efektywność i jakość wykonywanej pracy. Tarcze, którymi można ciąć także na sucho, są specjalnie oznaczone. Tarcze diamentowe, w przeciwieństwie do korundowych lub wykonanych z węglików, należy podczas cięcia prowadzić maksymalnie płytko.

 

Pokrewne tematy:

Nie taki „byk” straszny, duże szlifierki kątowe

Więcej w miesięczniku „Majster” nr 05/2007 »
Drukuj »

Jak oceniasz ten materiał?

Kliknij na gwiazdkę, aby zostawić swoją ocenę

Średnia ocena / 5. Liczba głosów:

Jak dotąd brak głosów! Oceń ten post jako pierwszy.

Urządzamy domek ogrodowy cz. 1

Poprzedni wpis

Szklane ścianki, luksfery

Następny wpis

Na pewno zainteresują Cię jeszcze:

Komentarze - masz coś do napisania? Zostaw proszę informacje.

Pozostaw komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *