Na świeżym powietrzu, układamy płytki na tarasie

Tarasy są wystawione na niszczące działanie wiatru, deszczu, śniegu i mrozu. Dlatego ich powierzchnia musi być dobrze zabezpieczona. Dobrą ochronę zapewniają np. położone luzem ciężkie płytki.

Co zrobić z podłogą na tarasie, która wygląda nieestetycznie i pęka? Jeśli ktoś przed laty zdecydował się na ułożenie na niej desek i ma już dość ciągłej walki z mchem, sinieniem drewna i gniciem konstrukcji nośnej, powinien na tarasie położyć płytki ceramiczne. Takie rozwiązanie zapewnia najlepsza ochronę przed ekstremalnymi warunkami, na jakie są wystawione te części budynków.

Po usunięciu starej okładziny należy sprawdzić, czy podłoga wszędzie ma wystarczający spadek – przynajmniej 2 % (2 cm na 1 m). Uwaga! Spadek zawsze musi prowadzić od domu. Jeśli tak nie jest, musimy taki spadek utworzyć. Podłoga powinna być także wodoszczelna – można ułożyć np. kilka warstw pasm zgrzewalnej papy bitumicznej.

Bez względu na rodzaj konstrukcji podłogi należy zwrócić szczególną uwagę na to, by woda z mycia podłogi, topiącego się śniegu albo deszczowa mogła swobodnie odpływać i nie tworzyła kałuż. Dlatego dolną warstwę okładziny podłogi powinien stanowić drenaż powierzchniowy, np. z wytłaczanej w stożki lub wypustki mat drenażowych z tworzywa sztucznego, pokrytych przepuszczającą wodę włókniną (np. Schlüter Troba-Plus). Nad matą układamy warstwę przerywającą podciąganie kapilarne, z usypanego luźno grysu lub drobnego żwiru, przez którą woda przesiąka i skapuje przez włókninę. Następnie spływa do krawędzi balkonu poprzez wgłębienia maty drenażowej.

Na grysie luźno układamy płyty grubości co najmniej 30 mm i odpowiednim ciężarze. Dzięki dużej wadze leżą na wyrównanej warstwie grysu lub żwiru na tyle stabilnie, że bardzo trudno je poruszyć. Ułożone poziomo w odstępach 3 mm (dzięki zastosowaniu specjalnych krzyżyków) są praktycznie nie do przesunięcia. Spadek podłoża ułatwia spływanie wody przez otwarte spoiny do warstwy drenażowej.

Jeśli pod drzwiami balkonowymi i balustradą balkonową nie ma miejsca na warstwę o grubości około 9 cm, płytki przyklejamy. Aby przy termicznych naprężeniach (rozszerzanie się materiału przy nagrzewaniu, kurczenie się z powodu zimna) na powierzchni okładziny balkonu nie powstawały rysy czy pęknięcia, które pod wpływem mrozu zimą spowodowałyby o wiele poważniejsze uszkodzenia płytek lub fug, płytki nie mogą być trwale połączone z podłożem. Służą do tego maty przejmujące naprężenia (np. Schlüter -Ditra), które przyklejamy między płytą balkonu a płytkami ceramicznymi. Dzięki elastycznemu profilowi niwelują one powstające napięcia.

Jeśli zatem zadbamy o dobre odprowadzanie wody i oddzielimy płytki od podłoża, przez wiele lat będziemy mogli cieszyć się efektowną posadzką na tarasie.